ត្រូវបានស្រឡាញ់ មានសម្រស់ស្អាត និងមានអំណោយទាន
ម៉ាល់ខុម(Malcolm)ជាក្មេងជំទង់ ដែលមើលទៅ ហាក់ដូចជាមានទំនុកចិត្តលើសមត្ថភាពខ្លួនឯង។ ប៉ុន្តែ ទំនុកចិត្តនេះមានតែសម្បកក្រៅទេ។ តាមពិត ភាពវឹកវរក្នុងគ្រួសារគាត់ បានបណ្តាលឲ្យគាត់មានការភ័យខ្លាច និងចង់ឲ្យគេទទួលស្គាល់គាត់ ហើយធ្វើឲ្យគាត់មានការយល់ថា គាត់ជាអ្នកនាំឲ្យគ្រួសាររបស់គាត់មានបញ្ហា។ គាត់និយាយថា “ខ្ញុំនៅចាំថា រៀងរាល់ពេលព្រឹក ខ្ញុំចូលក្នុងបន្ទប់ទឹក ឆ្លុះកញ្ចក់ ហើយនិយាយឮៗដាក់ខ្លួនឯងថា ឯងជាមនុស្សល្ងីល្ងើ ឯងមានរូបរាងអាក្រក់ ហើយវាជាកំហុសរបស់ឯង”។
ម៉ាល់ខុមស្អប់ខ្លួនឯង រហូតដល់ពេលគាត់មានអាយុ២១ឆ្នាំ គឺនៅពេលដែលគាត់បានរកឃើញការបើកសម្តែងមកពីព្រះ ឲ្យគាត់ស្គាល់អត្តសញ្ញាណរបស់គាត់ ក្នុងព្រះយេស៊ូវ។ គាត់ក៏បាននិយាយថា “ខ្ញុំដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់ខ្ញុំដោយឥតលក្ខខណ្ឌ ហើយនេះជាការពិត ដែលមិនអាចកែប្រែបាន។ ខ្ញុំមិនអាចធ្វើឲ្យព្រះអង្គមានក្តីអាម៉ាស់ ហើយព្រះអង្គនឹងមិនដែលបដិសេធខ្ញុំឡើយ”។ ពេលនោះ គាត់ឆ្លុះកញ្ចក់ ហើយនិយាយប្រាប់ខ្លួនឯងថា “ព្រះអង្គស្រឡាញ់អ្នក អ្នកមានរូបរាងល្អស្អាត អ្នកមានអំណោយទាន ហើយវាមិនមែនជាកំហុសរបស់អ្នកទេ”។
ទីបន្ទាល់របស់ម៉ាល់ខុម បានពិពណ៌នា អំពីការអ្វីដែលព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះបានធ្វើ សម្រាប់អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ គឺព្រះអង្គបានរំដោះយើង ឲ្យរួចផុតពីការភ័យខ្លាច ដោយបង្ហាញថា ព្រះអង្គបានស្រឡាញ់យើងខ្លាំងប៉ុណ្ណា(រ៉ូម ៨:១៥,៣៨-៣៩) ហើយបានបញ្ជាក់ថា យើងជាកូនរបស់ព្រះ ដែលនឹងទទួលព្រះពរជាច្រើន ក្នុងនាមជាកូនព្រះអង្គ(៨:១៦-១៧ ១២:៦-៨)។ ដូចនេះហើយ យើងអាចចាប់ផ្តើមមានទស្សនៈដ៏ត្រឹមត្រូវ ចំពោះខ្លួនឯង ដោយមានចិត្តគំនិតជាថ្មី(១២:២-៣)។
ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមកទៀត ម៉ាល់ខុមនៅតែនិយាយពាក្យទាំងនេះ ប្រាប់ខ្លួនឯង…
មានកម្លាំងជាថ្មី
លោករ៉ូបឺត ខូល(Robert Coles) ធ្លាប់បានធ្វើការកត់សម្គាល់ឃើញថា មនុស្សដែលអស់កម្លាំងកាយចិត្ត នៅក្នុងការបម្រើអ្នកដទៃ មានគំរូមួយដែលដូចគ្នា។ ជាដំបូង ពួកគេមានការហត់នឿយ។ បន្ទាប់មក ពួកគេមានគំនិតអវិជ្ជមាន ហាក់ដូចជាមិនឃើញមានអ្វីប្រសើរឡើង។ ពួកគេក៏មានចិត្តល្វីងជូរចត់ អស់សង្ឃឹម ពិបាកចិត្ត ហើយទីបំផុតពួកគេក៏បានអស់កម្លាំងកាយចិត្ត។
ខ្ញុំធ្លាប់បាននិពន្ធសៀវភៅមួយក្បាល ដែលនិយាយអំពី ភាពធូរស្បើយបន្ទាប់ពីក្តីស្រមៃរលាយអស់។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានចូលទៅក្នុងរដូវកាលដ៏មមាញឹក នៃការបង្រៀនតាមសិក្ខាសាលា។ ការជួយអ្នកដទៃ ឲ្យរកឃើញក្តីសង្ឃឹម បន្ទាប់ពីមានភាពអស់សង្ឃឹម គឺពិតជាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំក៏មានការលះបង់ច្រើនដែរ។ ថ្ងៃមួយ ពេលដែលខ្ញុំហៀបនឹងបោះជំហានឡើងវេទិការ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំហាក់ដូចជាចង់ងងឹតមុខដួល។ ខ្ញុំមិនបានគេងគ្រប់គ្រាន់ ការធ្វើដំណើរវិស្សមកាល មិនបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានកម្លាំងឡើងវិញឡើយ ហើយកាលណាខ្ញុំគិតអំពីពេលដែលខ្ញុំស្តាប់អ្នកដទៃនិយាយអំពីបញ្ហារបស់ពួកគេ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានពេញដោយការភ័យខ្លាច។ ខ្ញុំកំពុងតែជួបបញ្ហា ដូចដែលលោកខូលបាននិយាយហើយ។
ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានផ្តល់ឲ្យយើងនូវយុទ្ធសាស្រ្តពីរយ៉ាង ដើម្បីជម្នះភាពអស់កម្លាំងកាយចិត្ត។ ក្នុងបទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក៤០ វិញ្ញាណដែលខ្សោះអស់កម្លាំង មានកម្លាំងជាថ្មី ពេលដែលវិញ្ញាណនោះសង្ឃឹមដល់ព្រះអម្ចាស់(ខ.២៩-៣១)។ ដូចនេះ ខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវសម្រាកក្នុងព្រះជាម្ចាស់ ដោយទុកចិត្តថា ព្រះអង្គនឹងធ្វើការក្នុងខ្ញុំ ជាជាងបន្តពឹងផ្អែកលើកម្លាំងខ្លួនឯង។ ហើយបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ១០៣ បានចែងថា ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានកម្លាំងជាថ្មីមកយើង ដោយចម្អែតចិត្តយើង ដោយរបស់ល្អ(ខ.៥)។ របស់ល្អនោះគឺមានដូចជា ការអត់ទោសបាប…
បេះដូងលោតឡើងវិញ
នៅឆ្នាំ២០១២ លោកភីលីព(Phillips) លោកក្រេក(Craig) និងលោកឌីន(Dean) បានបញ្ចេញបទចម្រៀងថ្មីមួយបទ ក្រោមចំណងជើងថា “ចូរប្រាប់បេះដូងអ្នកឲ្យលោតម្តងទៀត”។ បទចម្រៀងនេះបានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ពីរឿងពិត ដែលគ្រូពេទ្យវះកាត់ម្នាក់បានជួបដោយផ្ទាល់។ បន្ទាប់ពីគាត់បានយកបេះដូងរបស់អ្នកជំងឺចេញក្រៅទ្រូង ដើម្បីធ្វើការជួសជុលវាហើយ គាត់ក៏បានយកវាទៅដាក់ក្នុងទ្រូងវិញ ហើយក៏ចាប់ផ្តើមម៉ាស្សាវាថ្មមៗ ដើម្បីឲ្យវាមានជីវិតឡើង។ ប៉ុន្តែ បេះដូងនោះមិនចាប់ផ្តើមលោតសោះ។ គាត់ក៏ប្រើវិធីសាស្រ្តកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរ តែបេះដូងនោះនៅតែមិនព្រមលោត។ ទីបំផុត គ្រូពេទ្យវះកាត់រូបនោះក៏បានលុតជង្គង់ចុះ នៅក្បែរអ្នកជំងឺដែលមិនទាន់ដឹងខ្លួន ហើយក៏បាននិយាយទៅកាន់នាងថា “កញ្ញា ចនសិន(Johnson)។ ខ្ញុំជាគ្រូពេទ្យវះកាត់របស់នាង។ ការវះកាត់បានដំណើរការយ៉ាងឥតខ្ចោះ។ បេះដូងរបស់អ្នកត្រូវបានជួសជុលរួចហើយ។ ឥឡូវនេះ ចូរប្រាប់បេះដូងរបស់អ្នក ឲ្យលោតឡើង”។ បេះដូងរបស់គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមលោតឡើង។
ការដែលយើងអាចប្រាប់បេះដូងខាងរូបកាយរបស់យើងឲ្យលោតឡើងវិញ ហាក់ដូចជារឿងចម្លែក ប៉ុន្តែ ជីវិតខាងវិញ្ញាណក៏មានរឿងដូចនេះផងដែរ។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបាននិយាយប្រាប់ខ្លួនឯងថា “ឱព្រលឹងអញអើយ ហេតុអ្វីបានជាត្រូវបង្អោនចុះ ហើយមានសេចក្តីរសាប់រសល់នៅក្នុងខ្លួនដូច្នេះ ចូរសង្ឃឹមដល់ព្រះចុះ”(ទំនុកដំកើង ៤២:៥)។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងម្នាក់ទៀតក៏បាននិយាយផងដែរថា “ឱព្រលឹងខ្ញុំអើយ ចូរត្រឡប់ទៅឯទីសំរាករបស់ខ្លួនវិញ ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់បានប្រព្រឹត្ត ដោយគុណដ៏ប្រសើរ”(១១៦:៧)។ បន្ទាប់ពីពួកអ៊ីសា្រអែលបានប្រយុទ្ធឈ្នះសត្រូវ នាងដេបូរ៉ាដែលជាពួកចៅហ្វាយ ក៏បានបង្ហាញថា គាត់ក៏បាននិយាយទៅកាន់ចិត្ត ឬព្រលឹងរបស់គាត់ ក្នុងអំឡុងពេលសឹកសង្រ្គាមផងដែរ។ គាត់ប្រាប់ចិត្តរបស់គាត់ថា “ឱព្រលឹងអញអើយ ឯងបានជាន់គេដោយមានកំឡាំងដ៏ខ្លាំង”(ពួកចៅហ្វាយ ៥:២១) ព្រោះព្រះអម្ចាស់បានសន្យាថា នឹងប្រទាននូវជ័យជម្នះដ៏អស្ចារ្យ(៤:៦-៧)។…
ធ្វើអ្វីក៏ដោយ
ក្នុងខ្សែភាពយន្តដែលបានចាក់បញ្ចាំង កាលពីពេលថ្មីៗនេះ បុរសម្នាក់ដែលបានតាំងខ្លួនជា “អ្នកប្រាជ្ញ” បានស្រែកឡូឡា នៅពីមុខកាំមីរ៉ា អំពី “រឿងអាក្រក់ៗ អំពើពុករលួយ ភាពល្ងង់ខ្លៅ និងភាពក្រីក្រ” ក្នុងពិភពលោកនេះ ដោយប្រកាស់ថា ការអាក្រក់ទាំងនោះ គឺបណ្តាលមកពីការរស់នៅក្នុងជីវិតដែលគ្មានព្រះ និងគ្មានហេតុផល។ នៅក្នុងសាច់រឿងរបស់ខ្សែភាពយន្តសម័យទំនើប ការគិតដូចនេះ គឺមិនមែនជារឿងចម្លែកទេ តែអ្វីដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍នោះ តើការគិតដូចនេះបានប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ? នៅទីបញ្ចប់ តួឯកក្នុងរឿងនេះ ក៏បានងាកមករកទស្សនិកជនទាំងឡាយ ដោយអង្វរពួកគេឲ្យធ្វើអ្វីក៏ដោយ ឲ្យតែរកបានសុភមង្គល។ សម្រាប់គាត់ ការស្វែងរកសុភមង្គល គឺរាប់បញ្ចូលការបោះបង់ចោលក្រមសីលធម៌ នៅក្នុងប្រពៃណី។
ប៉ុន្តែ តើយើងត្រូវធ្វើអ្វីក៏ដោយ ឲ្យតែបានសុភមង្គលឬ? អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរសាស្តាបានសាកល្បងវិធីសាស្ត្រនេះ តាំងពីយូរមកហើយ ពេលដែលគាត់កំពុងតែជួបប្រទះភាពអស់សង្ឃឹម ដោយសាររឿងអាក្រក់ជាច្រើន ក្នុងជីវិត។ គាត់បានព្យាយាមស្វែងរកសុភមង្គល តាមរយៈការសប្បាយ(សាស្តា ២:១,១០) គម្រោងធំៗ(ខ.៤-៦) ទ្រព្យសម្បត្តិ(ខ.៧-៩) និងការស្វែងរកចំណេះដឹងក្នុងទស្សនវិជ្ជា(ខ.១២-១៦)។ ប៉ុន្តែ ទីបំផុតគាត់ក៏បានរកឃើញថា “ការទាំងអស់សុទ្ធតែឥតប្រយោជន៍ ហើយជាអសារឥតការទទេ”(ខ.១៧)។ របស់ទាំងអស់នេះមិនអាចធន់នឹងសេចក្តីស្លាប់ គ្រោះមហន្តរាយ ឬភាពអយុត្តិធម៌ឡើយ(៥:១៣-១៧)។
មានតែដំណោះស្រាយមួយប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចនាំអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរសាស្តា ចេញពីភាពអស់សង្ឃឹម។ ពេលដែលជីវិតមានទុក្ខលំបាក យើងអាចរកឃើញភាពស្កប់ចិត្ត ពេលដែលយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះជាម្ចាស់ ធ្វើជាផ្នែកមួយនៃការរស់នៅ និងការងាររបស់យើង។…
កាំបិតដែលបានកែប្រែ
ពេលដែលការវាយប្រហារដោយកាំបិតមានការកើនឡើង ពេញទូទាំងចក្រភពអង់គ្លេស មជ្ឈមណ្ឌលជាងដែកអង់គ្លេសមានគំនិតមួយ។ មជ្ឈមណ្ឌលនេះបានធ្វើការជាមួយកងកម្លាំងប៉ូលីសប្រចាំតំបន់ ដោយបង្កើតប្រអប់ដាក់កាំបិត២រយប្រអប់ យកទៅដាក់នៅទូទាំងប្រទេស ហើយក៏បានធ្វើយុទ្ធនាការណ៍លើកទឹកចិត្ត ឲ្យគេយកកាំបិតមកប្រគល់ក្នុងប្រអប់នោះ។ ជាលទ្ធផល កាំបិតប្រហែល១សែនដើម ត្រូវបានគេយកមកដាក់ក្នុងប្រអប់ទាំងនោះ ជាលក្ខណៈអនាមិក ដែលក្នុងនោះ មានកំាបិតខ្លះនៅមានប្រឡាក់ឈាមនៅឡើយ។ បន្ទាប់មក គេក៏បានដឹកជញ្ជូនកាំបិតទាំងនោះ យកទៅឲ្យលោកអាលហ្វ៊ី ប្រេតលី(Alfie Bradley) ដែលជាជាងចម្លាក់។ គាត់ក៏បានធ្វើឲ្យមុខកាំបិតទាំងនោះរិលអស់ ហើយក៏បានឆ្លាក់ឈ្មោះជនរងគ្រោះ ដោយសារការវាយប្រហារដោយកាំបិត នៅលើផ្លែកាំបិតមួយចំនួន ហើយក៏បានឆ្លាក់សាររបស់ជនល្មើសដែលមានការស្តាយក្រោយ ចំពោះទង្វើររបស់ខ្លួន នៅពីលើផ្លែកាំបិតផ្សេងទៀត។ បន្ទាប់មក គេក៏បានយកកាំបិតទាំង១សែនដើមនោះ មកផ្សាចូលគ្នា បង្កើតជារូបចម្លាក់ទេវតាកាំបិត ដែលមានកម្ពស់៨ម៉ែត្រ ដែលមានស្លាបធ្វើពីដែកថែបពណ៌ភ្លឺផ្លេក។
ពេលខ្ញុំឈរនៅពីមុខរូបចម្លាក់ទេវតាកាំបិតនេះ ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា តើការកសាងរូបចម្លាក់នេះ បានជួយការពារជីវិតមនុស្សប៉ុន្មានពាន់នាក់ មិនឲ្យត្រូវរបួស ដោយសារការវាយប្រហារនឹងកាំបិត។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានគិតដល់ការបើកសម្តែងរបស់ហោរាអេសាយ អំពីផ្ទៃមេឃ និងផែនដីថ្មី(អេសាយ ៦៥:១៧) ជាកន្លែងដែលក្មេងៗមិនស្លាប់ទាំងអាយុខ្លី (ខ.២០) ឬចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងភាពក្រីក្រ ដែលនាំឲ្យកើតមានឧក្រឹដ្ឋកម្មនោះឡើយ(ខ.២២-២៣) ជាកន្លែងដែលលែងមានការវាយប្រហារដោយកាំបិតឬដាវ ព្រោះដាវទាំងអស់នឹងត្រូវគេយកទៅកែច្នៃជាវត្ថុដែលមានប្រយោជន៍ជាងនេះ(២:៤)។
ផែនដីថ្មីនេះ មិនទាន់មកដល់នៅឡើយទេ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវតែអធិស្ឋាន និងបម្រើរហូតដល់ពេលដែលវាមកដល់(ម៉ាថាយ ៦:១០)។ រូបចម្លាក់ទេវតាកាំបិត នៅប្រទេសអង់គ្លេស បានធ្វើឲ្យយើងគិតដល់ពេលអនាគត…
ព្រះអង្គគង់នៅជិតបង្កើយ
រៀងរាល់ថ្ងៃ នៅការិយាល័យប្រៃសណីយ៍ ក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិម បុគ្គលិកប្រៃសណីយ៍បានរៀបចំសំបុត្រជាច្រើនគំនរដែលមិនទាន់បានផ្ញើ ក្នុងគោលបំណងដើម្បីនាំសំបុត្រទាំងនោះទៅរកអ្នកទទួលទំាងឡាយ។ មានសំបុត្រជាច្រើន ត្រូវបានគេយកទៅដាក់ ក្នុងប្រអប់ដែលមានផ្លាកពិសេសបិទពីលើថា “សំបុត្រផ្ញើរទៅព្រះ”។
ជារៀងរាល់ឆ្នាំ មានសំបុត្រប្រភេទនេះប្រហែល១ពាន់ច្បាប់ បានមកដល់ទីក្រុងយេរូសាឡិម ដែលផ្ញើទៅអាស័យដ្ឋានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬព្រះយេស៊ូវ។ ដោយមិនដឹងថា ត្រូវធ្វើដូចម្តេច ចំពោះសំបុត្រទាំងនោះ បុគ្គលិកប្រៃសណីយ៍ម្នាក់ ក៏បានចាប់ផ្តើមយកសំបុត្រទាំងនោះ ទៅកំផែងខាងលិចរបស់ទីក្រុងយេរូសាឡិម ដោយសៀតពួកវាចូលទៅក្នុងគម្លាតថ្មជ្រុងរបស់កំផែងនោះ ជាមួយនឹងក្រដាស់សំណូមពរអធិស្ឋានដទៃទៀត។ ភាគច្រើននៃសំបុត្រទាំងនោះ គឺជាការទូលសូមការងារ ប្តីឬប្រពន្ធ ឬសូមឲ្យមានសុខភាពល្អ។ សំបុត្រខ្លះ មានការទូលសូមការអត់ទោសបាប ឬគ្រាន់តែអរព្រះគុណព្រះ។ មានបុរសម្នាក់បានទូលសូមឲ្យគាត់អាចជួបភរិយាគាត់ នៅក្នុងសុបិន្ត ព្រោះគាត់នឹកនាងខ្លាំងណាស់។ អ្នកផ្ញើរម្នាក់ៗជឿថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងស្តាប់ពាក្យអធិស្ឋានទាំងនោះ ឲ្យតែពាក្យអធិស្ឋានទាំងនោះបានឮដល់ព្រះកាណ៍ព្រះអង្គ។
ពួកអ៊ីស្រាអែលបានរៀនមេរៀនជាច្រើន ខណៈពេលដែលពួកគេធ្វើដំណើរ កាត់តាមវាលរហោស្ថាន។ ក្នុងចំណោមមេរៀនទាំងនោះ ពួកគេបានទទួលការបង្រៀនថា ព្រះរបស់ពួកគេ មិនដូចព្រះដទៃទៀត ដែលគេបានស្គាល់ នៅសម័យនោះ ដែលនៅឆ្ងាយ ថ្លង់ស្តាប់មិនឮ មានវត្តមានតែនៅកន្លែងខ្លះ ហើយត្រូវធ្វើដំណើរធម្មយាត្រាដ៏វែងឆ្ងាយ ដើម្បីទៅជួប។ តែព្រះរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែល ទ្រង់តែងតែគង់នៅជិត ក្នុងកាលដែលពួកគេអំពាវនាវរកទ្រង់នោះ(ចោទិយកថា ៤:៧)។ សព្វថ្ងៃនេះ អ្នកដែលនៅក្រៅប្រទេសអ៊ីស្រាអែល ក៏អាចប្រកាស់ដូចនេះផងដែរ។ នេះជាដំណឹងដ៏អស្ចារ្យណាស់!
ព្រះជាម្ចាស់មិនគ្រាន់តែមានវត្តមាននៅទីក្រុងយេរូសាឡិមប៉ុណ្ណោះឡើយ។ ព្រះអង្គគង់នៅក្បែរយើងជានិច្ច ទោះយើងនៅទីណាក៏ដោយ។…
ធ្វើជាមិត្តសំឡាញ់ឡើងវិញ
នៅថ្ងៃមួយ មានស្រ្តីម្នាក់កំពុងតែអង្គុយជាមួយកូនស្រីតូចរបស់ខ្លួន នៅក្នុងព្រះវិហារ។ ក្នុងអំឡុងពេលកម្មវិធីថ្វាយបង្គំ គេបានផ្តល់ឱកាសឲ្យអ្នកដែលមកចូលរួម ទទួលការអត់ទោសបាបពីព្រះ ដោយបើកចំហរ។ ឲ្យតែមាននរណាម្នាក់ដើរទៅខាងមុខ ដើម្បីទទួលការអត់ទោសបាប ក្មេងស្រីតូចម្នាក់នេះ ក៏បានទះដៃអបអរ។ ក្រោយមក ស្រ្តីជាម្តាយក៏បានប្រាប់អ្នកដឹកនាំពួកជំនុំថា “ខ្ញុំសូមទោសលោកគ្រូ។ ខ្ញុំបានពន្យល់កូនស្រីខ្ញុំថា ការប្រែចិត្តធ្វើឲ្យយើងក្លាយជាមិត្តភក្តិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើងវិញ ហើយនាងគ្រាន់តែចង់អបអរអ្នកណាដែលប្រែចិត្តចេញពីអំពើបាប”។
ស្រ្តីជាម្តាយបានផ្តល់ឲ្យនូវការពន្យល់ដ៏ល្អ អំពីដំណឹងល្អ ដែលធ្វើឲ្យក្មេងម្នាក់នេះងាយស្រួលយល់។ កាលពីមុន យើងជាសត្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តែយើងបានផ្សះផ្សាឲ្យជានឹងព្រះអង្គ តាមរយៈការសុគត និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទ(រ៉ូម ៥:៩-១០)។ ឥឡូវនេះ យើងជាមិត្តសំឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ យ៉ាងពិតប្រាកដ។ អំពើបាបបានធ្វើឲ្យយើងដាច់ចេញពីព្រះ(ខ.៨) តែការប្រែចិត្ត ជាការរួមចំណែករបស់យើង នៅក្នុងការផ្សៈផ្សាទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអង្គឡើងវិញ។ ហើយការឆ្លើយតបរបស់ក្មេងស្រីតូចនេះ គឺពិតជាសមរម្យណាស់។ ពួកទេវតាក៏ទះដៃសាទរផងដែរ ពេលដែលមនុស្សម្នាក់បានប្រែចិត្តទទួលជឿព្រះ(លូកា ១៥:១០) ដូចនេះ នាងកំពុងតែចូលរួមនៅក្នុងការអបអរសាទររបស់ពួកគេ ដោយមិនដឹងខ្លួន។
ព្រះយេស៊ូវបានពិពណ៌នា អំពីព្រះរាជកិច្ចនៃការផ្សះផ្សារបស់ព្រះអង្គ តាមរបៀបស្រដៀងនេះផងដែរ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “គ្មានអ្នកណាមានសេចក្តីស្រឡាញ់ធំជាងនេះ គឺដែលអ្នកណានឹងប្តូរជីវិត ជំនួសពួកសំឡាញ់របស់ខ្លួននោះទេ”(យ៉ូហាន ១៥:១៣)។ ដោយសារការលះបង់ព្រះជន្មរបស់ព្រះអង្គ សម្រាប់យើងរាល់គ្នា ឥឡូវនេះ យើងអាចធ្វើជាមិត្តសំឡាញ់របស់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គក៏មានបន្ទូលទៀតថា “ខ្ញុំមិនហៅជាអ្នកបំរើទៀត ពីព្រោះអ្នកបំរើគេមិនដឹងថាជាចៅហ្វាយធ្វើអ្វីទេ គឺខ្ញុំហៅអ្នករាល់គ្នាថាជាសំឡាញ់វិញ”(១៥:១៥)។
កាលពីមុនយើងជាខ្មាំងសត្រូវរបស់ព្រះ តែឥឡូវនេះ យើងជាមិត្តសំឡាញ់របស់ព្រះអង្គ…
រង់ចាំការកាត់ទោសប្រហារជីវិត
កាលពីឆ្នាំ ១៩៨៥ លោកអាន់ថូនី រេយ ហ៊ីនតុន(Anthony Ray Hinton) ត្រូវបានគេចោទប្រកាន់ថា បានសម្លាប់អ្នកគ្រប់គ្រងភោជនីយដ្ឋានពីរនាក់។ គេបានប្រឌិតរឿងនោះ ដើម្បីទម្លាក់កំហុសមកលើគាត់ ព្រោះគាត់ស្ថិតនៅចម្ងាយជាច្រើនគីឡូម៉ែត្រ ពីកន្លែងកើតហេតុ ពេលដែលឃាតកម្មនោះកើតឡើង ប៉ុន្តែ គេបានចោទថា គាត់ជាអ្នកប្រព្រឹត្ត ហើយក៏បានកាត់ទោសប្រហារជីវិតគាត់។ នៅក្នុងកន្លែងជំនុំជម្រះក្តី លោករេយបានអត់ឱនទោសឲ្យអ្នកដែលបានប្រឌិតរឿងនេះឡើង ហើយគាត់និយាយទៀតថា គាត់នៅតែមានក្តីអំណរ ទោះគាត់ទទួលរងភាពអយុត្តិធម៌យ៉ាងណាក៏ដោយ។ គាត់ប្រាប់គេថា “ពេលខ្ញុំស្លាប់ទៅ ខ្ញុំនឹងបានទៅនៅនគរស្ថានសួគ៌។ ចុះចំណែកអ្នករាល់គ្នាវិញ តើអ្នករាល់គ្នានឹងទៅទីណា?
ការរស់នៅ ក្នុងការរង់ចាំការកាត់ទោសប្រហារជីវិត នាំឲ្យលោករេយមានការពិបាក។ ភ្លើងអំពូលក្នុងពន្ធធនាគារញាក់ ពេលដែលគេប្រើកៅអីអគ្គីសនីដើម្បីប្រហារជីវិតអ្នកទោសដទៃទៀត គឺជាការរំឭកដ៏សោកសៅ អំពីរឿងដែលគាត់នឹងជួបនៅពេលខាងមុខ។ គេក៏បានប្រើម៉ាស៊ីន ដើម្បីធ្វើតេស្តឲ្យដឹងថា លោករេយនិយាយកុហកមែនឬអត់។គាត់ក៏បានជាប់តេស្តនោះ តែគេនៅតែមិនយកលទ្ធផលនៃការធ្វើតេស្តនោះជាការដដែល។ រឿងនេះស្ថិតក្នុងចំណោមរឿងអយុត្តិធម៌ជាច្រើន ដែលគាត់បានជួប ពេលកាត់ក្តីឡើងវិញ។
ទីបំផុត ក្នុងឆ្នាំ២០១៥ នៅថ្ងៃសុក្រមុនថ្ងៃបុណ្យព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ តុលាការកំពូលក៏បានលុបចោលសាលក្រមដ៏អយុត្តិធម៌នោះ។ គាត់ស្ថិតក្នុងការរង់ចាំការកាត់ទោសប្រហារជីវិត ជិត៣០ឆ្នាំហើយ។ ការរស់នៅរបស់គាត់ គឺជាទីបន្ទាល់ដែលបានបង្ហាញថា ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាមានមែន។ ដោយសារជំនឿដែលគាត់មានចំពោះព្រះយេស៊ូវ គាត់នៅតែមានក្តីសង្ឃឹម ទោះមានការលំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ(១ពេត្រុស ១:៣-៥) ហើយក៏បានពិសោធន៍នឹងក្តីអំណរដ៏អស្ចារ្យ នៅចំពោះមុខនៃភាពអយុត្តិធម៌(ខ.៨)។ បន្ទាប់ពីលោករេយត្រូវបានគេដោះលែងឲ្យមានសេរីភាព គាត់ក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “គេមិនអាចដកក្តីអំណររបស់ខ្ញុំចេញបានឡើយ…
សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលនាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទៅមើលតំបន់ក្រីក្រ នៅទីក្រុងសាន់តូ ដូមីហ្គោ ក្នុងសាធារណៈរដ្ឋដូមីនីខិន។ ខ្ញុំបានឃើញផ្ទះដែលគេបានសង់ពីសន្លឹកស័ង្កសី ដោយមានខ្សែភ្លើងរណេងរណោងនៅពីលើ។ នៅទីនោះ ខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិនៅក្នុងការសម្ភាសក្រុមគ្រួសារទាំងឡាយ ហើយក៏បានឮពួកគេប្រាប់ខ្ញុំថា មានព្រះវិហារគ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើនកំពុងតែជួយប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងភាពអត់ការងារធ្វើ ការប្រើប្រាស់ថ្នាំញៀន និងអំពើឧក្រិដ្ឋ។
នៅតាមផ្លូវដ៏តូចចង្អៀតមួយ ខ្ញុំក៏បានឡើងតាមជណ្តើរដែលទ្រេតទ្រោត ចូលទៅក្នុងបន្ទប់តូចមួយ ដើម្បីសម្ភាសស្រ្តីម្នាក់ និងកូនប្រុសរបស់គាត់។ ប៉ុន្តែ មួយសន្ទុះក្រោយមក មានមនុស្សម្នាក់បានឡើងមករកយើងទាំងប្រញាប់ប្រញាល់ ហើយប្រាប់យើងឲ្យឆាប់ចាកចេញពីតំបន់នេះ ជាបន្ទាន់។ គេជឿថា មេជើងកាងម្នាក់ដែលចូលចិត្តដើរកាន់កាំបិតផ្គាក់ កំពុងតែប្រមូលជើងកាងមួយក្រុម ដើម្បីចាំវាយឆ្មក់យើង។
យើងក៏បានទៅមើលតំបន់ក្រីក្រមួយទៀត តែនៅទីនោះ យើងមិនមានរឿងអ្វីទេ។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងពីមូលហេតុ។ តាមពិត ពេលដែលខ្ញុំទៅសួរសុខទុក្ខតាមផ្ទះនីមួយៗ អ្នកដឹកនាំក្រុមជើងកាងបានឈរនៅខាងក្រៅ ដើម្បីការពារយើង។ ព្រះវិហារក្នុងតំបន់នោះ បានផ្តល់អាហារ និងការអប់រំដល់កូនស្រីគាត់ ហើយដោយសារគ្រីស្ទបរិស័ទបានជួយទំនុកបម្រុងនាង នោះគាត់ក៏បានឈរការពារយើងផងដែរ។
នៅក្នុងការអធិប្បាយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅលើភ្នំ ព្រះអង្គបានបង្ហាញឲ្យគេស្គាល់ស្តង់ដានៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលគ្មានអ្វីអាចប្រៀបផ្ទឹមបាន។ សេចក្តីស្រឡាញ់ប្រភេទនេះ បានឱបក្រសោបយកមនុស្សល្អ ក៏ដូចជាមនុស្សអាក្រក់(ម៉ាថាយ ៥:៤៣-៤៥) ដោយឈោងទៅរកអ្នកដែលនៅក្រៅវង្វង់គ្រួសារ និងមិត្តភាព គឺអ្នកដែលមិនស្រឡាញ់យើង(ខ.៤៦-៤៧)។ នេះជាប្រភេទនៃក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ(ខ.៤៨) គឺប្រភេទនៃក្តីស្រឡាញ់ដែលនាំមកនូវព្រះពរដល់មនុស្សម្នាក់ៗ។
ខណៈពេលដែលអ្នកជឿព្រះនៅទីក្រុងសាន់តូ ដូមីហ្គោ បានបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់នេះ តំបន់ក្រីក្រទំាងនោះ ក៏បានចាប់ផ្តើមមានការផ្លាស់ប្តូរ។ មនុស្សជាច្រើនមានជីវិតផ្លាស់ប្រែ។…
អ្នកជួយយកអាសាដ៏អាថ៌កំបាំង
លូវីស(Louise)បានជួបទុក្ខលំបាកជាច្រើន ដោយសារនាងមានជម្ងឺខ្សោយសាច់ដុំ។ ពេលដែលនាងព្យាយាមចាកចេញពីស្ថានីយ៍រថភ្លើង នៅថ្ងៃមួយ នាងក៏បានឃើញជណ្តើរធំមួយ ហើយមិនឃើញមានជណ្តើរយន្តនៅក្បែរនោះទេ។ នាងហៀបនឹងស្រក់ទឹកភ្នែកទៅហើយ តែភ្លាមៗនោះ ស្រាប់តែមានបុរសម្នាក់បានដើរមក ហើយក៏បានចាប់កាន់កាបូបរបស់គាត់ រួចជួយទប់នាងឡើងជណ្តើរថ្មមៗ។ ពេលដែលនាងងាកមករកគាត់ ដើម្បីអរគុណគាត់ នាងមិនដឹងថា បាត់គាត់ទៅណាទេ។
មៃឃល(Michael) បានមកប្រជុំយឺត។ គាត់កំពុងតែមានភាពតប់ប្រម៉ល់ ដោយសារការបាក់បែកទំនាក់ទំនងស្រាប់ផង គាត់ក៏បានព្យាយាមគេចចេញពីចរាចរណ៍ដែលកំពុងតែកកស្ទះ ហើយឡានគាត់ក៏បានបែកកង់ទៀត។ ពេលដែលគាត់កំពុងតែឈរយ៉ាងអស់សង្ឃឹម នៅហាលភ្លៀង ស្រាប់តែមានបុរសម្នាក់ដើរចេញពីហ្វូងមនុស្សមក ហើយក៏បានបើកគូទឡានរបស់គាត់ រួចដូយឡាននោះឡើង ហើយក៏បានផ្លាស់កង់ឡានឲ្យគាត់។ ពេលមៃឃលងាកមករកបុរសនោះ ដើម្បីថ្លែងអំណរគុណ គាត់មិនដឹងថា បុរសនោះបានចាកចេញទៅបាត់តាំងពីអង្កាល់ទេ។
តើអ្នកជួយយកអាសាដ៏អាថ៌កំបាំងនោះ ជានរណា? តើជាមនុស្សចម្លែកដែលមានចិត្តល្អ ឬជាអ្វីផ្សេង?
នៅប្រទេសលោកខាងលិច គេចូលចិត្តគិតថា ទេវតាមានពន្លឺភ្លឺចែងចាំង ឬមានស្លាប តែតាមពិត ទេវតាមិនតែងតែបង្ហាញខ្លួនឲ្យមនុស្សឃើញក្នុងលក្ខណៈដូចនេះឡើយ។ ទេវតាខ្លះមានសណ្ឋានបែបនេះមែន(អេសាយ ៦:២ និងម៉ាថាយ ២៨:៣) ទេវតាខ្លះមានជើងប្រឡាក់ដី ដែលបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចសម្រាប់ការបរិភោគអាហារ(លោកុប្បត្តិ ១៨:១-៥) ហើយគេងាយនឹងមើលច្រឡំ(ពួកចៅហ្វាយ ១៣:១៦)។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរហេព្រើរបានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យទទួលស្វាគមន៍អ្នកដទៃ ព្រោះពេលខ្លះយើងប្រហែលជាបានស្វាគមន៍ទេវតា ដោយមិនដឹងខ្លួនផង(១៣:២)។
យើងមិនដឹងថា អ្នកជួយយកអសារលូវីស និងលោកមៃឃល ជាទេវតាឬយ៉ាងណាទេ។ ប៉ុន្តែ យោងតាមព្រះគម្ពីរ អ្នកនោះអាចជាទេវតាមែន។…